Zeedraak

Er is geen enkele plek op de wereld waar zoveel bijzondere dieren leven als in Australië. Op het land én in het water. Vandaag neem ik een duik in het heldere water van de westkust. Ik heb maar één doel: het opsporen van een zeedraak!

Als je een echte zeedraak wilt zien, moet je heel voorzichtig zijn. Niet omdat het grote gevaarlijke zeemonsters met enorme tanden zijn, maar omdat je ze nogal makkelijk over het hoofd ziet. Ik weet het, bij zo’n rijk uitgedost dier is dat lastig voor te stellen. In het open water vallen deze verre neven van de zeepaardjes natuurlijk enorm op. Maar zodra ze zich tussen het kelp begeven, gebeurt er iets magisch. Door al die wierachtige uitsteeksels op hun lichaam gaan deze superspecialisten helemaal op in hun omgeving. Ik moet dan ook twee keer knipperen om te zien of ik nu naar een dier of naar een plant kijk. Twee kleine oogjes en een snuit als een rietje bevestigen mijn vermoeden: zie je wel, ik ben niet aan het trippen, het is echt een zeedraak! Oftewel, een grote rafelvis. Lokaal worden ze ook wel ‘leafies’ genoemd, en ik snap wel waarom. Ze zien er niet alleen uit als kelpbladeren, ze bewegen ook zo. Ze deinen rustig samen met het wier heen en weer in de stroom. Dit zijn misschien wel de sierlijkste vissen die ik ooit heb gezien. Zeedraken zijn behoorlijk stijve harken en komen maar moeilijk vooruit. Goede zwemmers zijn het absoluut niet. Ze hebben alleen hun rugvin als motor. Deze beauty’s blijven dan ook het liefst thuis, lekker in het kelpbos. Hun comfortzone!

Vaders aan zet

Naast een flamboyant uiterlijk is er nog iets wat deze zwevende plukjes wier erg bijzonder maakt. Net als bij zeepaardjes zijn het niet de vrouwtjes, maar de mannetjes die ‘zwanger’ worden. Zij geeft haar eitjes aan hem om te bewaren op zijn staart. Hij mag ze bevruchten, maar moet ze dan wel wekenlang bij zich dragen terwijl zij er al lang vandoor is. Als de eitjes uitkomen, schudt hij met zijn staart om de kleintjes een voor een de wereld in te lanceren. Een- maal uit het ei staan ze er alleen voor. In het dierenrijk geldt echt: de ene ouder is de andere niet.