Gevlekte dolfijnen

Ik vaar op een boot een stuk uit de kust van het eiland Pico, in de Azoren. We krijgen ineens gezelschap, een school gevlekte dolfijnen!

Wat zijn het er veel! Ze zwemmen mee op de boeggolf, vlak onder de waterspiegel, springen hoog uit het water en komen met een grote plons in zee terecht. Gevlekte dolfijnen worden sterk aangetrokken door snelle boten en lijken er gewoon lol in te hebben om een stukje mee te zwemmen. Dolfijnen zwemmen vaak vlak naast elkaar en houden contact met tast en vooral geluid. In hun driedimensionale wereld lijkt alles op elkaar, elkaar goed zien gaat vaak lastig en bovendien kunnen ze niet ruiken. Geluid blijft dan over - en daar weten dolfijnen wel raad mee.

Door geluiden te maken weten soortgenoten elkaar altijd te vinden en zo kunnen ze tijdens de jacht op vis zelfs samenwerken. Sterker nog, iedereen heeft een eigen naam! Dolfijnen kiezen van jongs af aan een eigen, uniek geluid. Als ze hun geluid horen, reageren ze daar sterk op. Dolfijnen herkennen ook de naam van een vriend of familielid; zelfs als ze die al jaren niet hebben gezien! Op die manier kan een populatie dolfijnen in een gebied hecht blijven, zelfs al verhuizen er voortdurend dieren van de ene naar de andere school.

 

Naar school

Dolfijnen zwemmen niet alleen ín een school, kalfjes schijnen ook náár school te gaan. Gevlekte dolfijnenmoeders gedragen zich anders tijdens het jagen wanneer hun kalf in de buurt zwemt, dan wanneer ze met een ander familielid of alleen zwemmen. Ze doen er langer over om een prooi te vangen, zoals een visje of een pijlinktvis, en maken ondertussen veelbetekenende lichaamsbewegingen richting de prooi. Bijna alsof ze willen zeggen: ‘kijk, daar moet je dus achteraan, zo’.

Gevlekte dolfijnenmoeders investeren zeker drie jaar en soms wel vijf jaar in het opvoeden van hun kalf. Maar zo te zien mogen de kalfjes in de school rond onze boot nu even spelen op het schoolplein!