Axisherten

Herten herkennen kan een opgave zijn, want er zijn tientallen soorten, verspreid over de hele wereld. In Nepal komen zelfs vijf soorten voor. Gelukkig hebben alleen de axisherten stipjes!

Veel hertensoorten hebben als kalf witte vlekjes, die vervagen als ze ouder worden. Een aantal soorten blijft hun leven lang bespikkeld en axisherten zijn daar een mooi voorbeeld van. De stipjes imiteren het gefilterde zonlicht dat tussen de bladeren door op de bosvloer valt. Als de herten doodstil staan, kunnen ze zich tot op zekere hoogte verborgen houden voor roofdieren. Ze leven in graslanden, open bossen en bosranden. Ze vinden zo makkelijk voedsel, maar kunnen bij gevaar meteen de beschutting in schieten. Axisherten passen zich gemakkelijk aan de aanwezigheid van mensen aan. Hun vijanden - luipaarden, Bengaalse tijgers, Aziatische wilde honden (en ook stropers) - komen niet graag in de buurt van bebouwing. Slimme zet!

Aandacht trekken

De twee hoofdstangen van een axishertgewei kunnen bijna een meter lang worden. De leeftijd, de gezondheid en de genen van de drager bepalen hoe de hoofdtooi erbijstaat. Zo kunnen de geweien van twee even oude mannetjes er toch heel verschillend uitzien. Na verloop van tijd heeft een gewei zijn beste tijd gehad. Dan werpen de mannen dit af. In een land als Nederland zou dat in de winter, na de bronsttijd, gebeuren, maar in Nepal zijn de seizoenen minder duidelijk. Axisherten kennen geen echte bronsttijd en kunnen het hele jaar door besluiten om te paren. Ze kunnen wel anderhalf jaar met hetzelfde gewei doen in plaats van één seizoen, dus ze zijn er bijna altijd klaar voor. Aandacht trekken gaat ze, ook zonder vast paarseizoen, goed af: als er één begint met burlen, weten de vrouwtjes - en de rivalen - wel hoe laat het is. Mannetjes die in hun prime zijn hebben een gespierde nek om het gewicht van al dat extra bot te dragen. Machtig mooi!