Wilde bizon

Yellowstone is de enige regio waar echte wilde bizons voorkomen. Het zijn de afstammelingen van de bizons die ooit de Noord-Amerikaanse vlakten bevolkten in duizelingwekkende aantallen.

Bizons kwamen in een enorm gebied in Noord-Amerika voor en hun aantallen liepen in de tientallen miljoenen. Het was een van de grootste aggregaties dieren ter wereld! Maar er is, met name in de negentiende eeuw, genadeloos op ze gejaagd, waardoor hun aantallen kelderden. Op veel plekken zijn later opnieuw bizons in het wild uitgezet - dit waren nakomelingen van als vee gehouden bizons. Vrijwel alleen de populatie in Yellowstone heeft de grote uitroeiing overleefd. Bizons zijn onlosmakelijk verbonden met de grote grasvlakten, want het zijn echte grazers. Net als andere herkauwers eten bizons in één keer veel en verwerken dat dan op hun gemakje op een veilige plek. Met herkauwen, een proces waarbij ze onder andere gebruikmaken van symbiotische bacteriën die het taaie cellulose uit de celwanden van planten afbreken, halen ze zoveel mogelijk voedingsstoffen uit hun voedsel. Een hap gras doet er tachtig uur over om helemaal door hun maagdarmstelsel te gaan.

Rode hond
Bizons leven het hele jaar in kleine groepjes, die samenkomen in enorme kuddes tijdens het paarseizoen in de zomer. De koeien worden bronstig en de hormonen vliegen in het rond. Voor er gepaard kan worden, vechten de stieren om de eer. Ze beuken op elkaar in met hun hoorns en hun enorme bulk van soms wel duizend kilo. Het is een heftig gezicht, die rake klappen tussen twee massieve brokken graniet. De dikke plakken haar op hun kop en schouders werken als stootkussens. Toch is veel van de strijd geritualiseerd en wordt het zelden echt levensgevaarlijk. Als negen maanden na de paring de kalfjes worden geboren, wijken ze niet van hun moeders zijde. En het is niet moeilijk te raden waarom deze boefjes ook wel ‘red dogs’ worden genoemd!

Fotografie: Getty Images