Roodrugspin

Australië krioelt van de giftige dieren, zowel op het land als in de zee. een van de giftigste Australische spinnensoorten is familie van de zwarte weduwe: de roodrugspin.

Gelukkig is er al sinds 1956 antigif beschikbaar tegen het sterke zenuwgif, maar vroeger ging er weleens iemand dood na de beet van een roodrugspin. De gifkaken van de vrouwtjes - die veel groter zijn dan de mannetjes - zijn groot en sterk genoeg om door onze huid te prikken. Door het gif ga je overvloedig zweten, je wordt misselijk en lijdt extreme pijn. Beten komen vaak voor, omdat roodrugspinnen leven op plekken waar ook mensen wonen. Ze verschuilen zich onder gevallen boomstammen en stenen, maar ook in tuinhuisjes, de schuur, de brievenbus, onder een bloempot of de toiletbril! Roodrugspinnen maken slordige, zijdezachte webben in een trechtervorm. Zelf zitten ze helemaal onder in de trechter te wachten op prooien. Ze pikken de kleinste trillingen op met speciale haartjes en andere structuren op hun lijf en schieten dan naar boven om hun slachto ers met hun dodelijke gif in te spuiten.

Boobytraps

Roodrugspinnen vangen vooral insecten in hun web, dat boven de grond hangt, maar soms doden ze veel grotere prooien, zoals hagedisjes of jonge muizen. Hoe ze die strikken? Met boobytraps! ’s Nachts weven ze vanuit hun trechterweb enkele strikdraden naar de grond. Terwijl ze terug omhooglopen over de gespannen draad, spinnen ze er nog een draad overheen ter versterking. Deze draad zit vol met druppeltjes secondelijm. Dan is de val gezet. De draden zijn net springveren. Als een muis over zo’n draad struikelt, schiet die los en trekt die de muis mee omhoog, richting het web. Het slachto er wordt in de kleverige draad gerold, zodat het zo’n ongelooflijke kleefboel wordt, dat ontsnappen onmogelijk is. De gealarmeerde roodrugspin snelt toe en wanneer ze niet meteen honger heeft, wikkelt ze de prooi in zijde. Voor later. Handig, zo’n voorraadje!