Zeeslang

Ik zweef boven het Great Barrier Reef en geniet van de stilte. Plotseling kronkelt er een langgerekte vorm over de rotsen: Een grote zeeslang!

Het schitterende dier – bijna twee meter lang – laat zich rustig naderen en zwemt sierlijk verder, tussen de kleurige sponzen en deinende zachte koralen. Hij heeft me amper in de gaten. Zijn staart is zijdelings afgeplat, alsof hij ermee tussen de deur heeft gezeten. Dit is een evolutionaire aanpassing aan een zwemmend bestaan, een aanpassing die z’n voorouders – ooit landslangen – na verloop van tijd hebben ontwikkeld om beter vooruit te komen in water. Als het moet, kunnen deze zeeslangen zelfs helemaal veranderen in een afgeplat lint. Zo spurten ze vooruit, bijvoorbeeld om te vluchten – of te jagen.

Honkvast

Zeeslangen jagen op allerlei rifvissen en hun eitjes en soms staan er ander zeebewoners op het menu. Veel van die prooien zijn zelf ook niet de langzaamste, maar zeeslangen wachten tot de avond valt om toe te slaan.

Lekker slapen

Ze hebben dan de rustende of slapende dieren voor het uitzoeken, in alle hoeken en gaten van het rif. Lig je net lekker te slapen als vis, word je ineens verrast door een zeeslang! En een zeeslang hoeft maar één keer te bijten en zijn prooi is verlamd. Om prooien in bedwang te houden, drukken ze die met hun gespierde lijf fijn. Overdag is het voor henzelf tijd om tussen de rotsen te rusten en te schuilen. Ze hebben eigenlijk alleen van tijger-haaien wat te vrezen, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Mocht je ook eens een grote zeeslang zien en je hebt de tijd, duik dan nog een aantal dagen op dezelfde plek. Grote kans dat je steeds dezelfde rakker tegenkomt, want dit zijn echte huismussen. De zeeslang die ik heb gevolgd, dook ineens het rif in en was weg, maar wat een ervaring was dit!