De schaamkrab

Ik ben in de Filipijnen en geniet van een prachtige duik. Als ik een verdachte steen nader bekijk, beweegt deze. Verrassing, het is een schaamkrab!

Niet dat-ie zich echt schaamt, natuurlijk, maar schaamkrabben kunnen hun scharen heel dicht voor zich houden en zo lijkt het of ze hun ogen bedekken. In werkelijkheid piepen hun beweeglijke ogen op steeltjes altijd boven hun schildvormige scharen uit, alert en klaar voor gevaar. Schaam- krabben graven zich dan snel in de zandbodem in met hun achterste poten. Deze jongen lijkt best op zijn gemak met mijn aanwezigheid. De schilden gaan weer open en de krab begint met zijn vier paar looppoten door het zand te scharrelen. Schaamkrabben jagen ’s nachts. Ze zitten ingegraven in het zand en gluren met hun ogen op stelen naar passerende weekdieren, zoals slakken. Ze hebben geen problemen met de harde pantsers. Met hun ene schaar houden ze een prooi vast, terwijl de ander steeds meer stukjes uit het slakkenhuis of de schelp knipt. Totdat ze bij het weke vlees kunnen komen.

Stalkers

Sommige schaamkrabben, in de Atlantische Oceaan, hebben stalkers. Geen soortgenoten of vijanden, maar vissen die graag een graantje meepikken van het omwoelwerk. Platvissen stalken stiekem op een afstandje en graven zich snel in als de krab stilzit. Lipvissen zijn brutaler, die pikken naar de krab als deze stilzit, alsof ze willen zeggen: ‘ga eens aan het werk’. Een mooi voorbeeld van relaties tussen heel verschillende diersoorten. Maar of een schaamkrab het ook zo leuk vindt is de vraag! Het zou gaaf zijn om een vergelijkbare relatie te vinden tussen vissen en schaamkrabben hier rond de Filipijnen, maar dat is vooralsnog niet ontdekt. Ik blijf nog even kijken naar de krab, maar voorzichtig: die grote scharen zijn geen kattenpis!