TrosKompas

melody.jpg

Melody (2015)

3
Aan draagmoederschap hangen aardig wat ethische vraagstukken. In het Belgische drama 'Melody' komen al die kwesties langs, wanneer een jonge kapster een kind draagt voor een oudere Engelse vrouw.
De blonde Melody (Lucie Debay) is dakloos. Ze logeert soms bij bekenden en slaapt af en toe in portieken. Overdag meldt ze zich met haar koffertje vol kappersspullen bij een reeks overwegend bejaarde klanten. Ze droomt van een eigen kapsalon, maar daar is een startkapitaal voor nodig en dat kan ze als dakloze niet van een bank lenen. Wanneer ze op een dag een leegstaand winkelpand te huur ziet staan, besluit ze de sprong te wagen. Ze meldt zich enthousiast bij de eigenaar van het uitgeleefde pand, maar die wil eerst een aanbetaling. Om dat geld op korte termijn bij elkaar te krijgen, schrijft Melody zich via internet in als draagmoeder. Binnen enkele dagen heeft ze al bericht van een rijke Engelse zakenvrouw, Emily (Rachael Blake), die te oud is om nog zwanger te worden. Na een eerste kennismaking komen de twee vrouwen tot een overeenkomst. Tegen betaling van 50.000 euro zal Melody het kind dragen en dat na de bevalling overdragen aan Emily. Natuurlijk beginnen dan pas de echte problemen...
Morele kanten
De Waalse regisseur Bernard Bellefroid, geboren in Luik, waagt zich als man aan een typisch vrouwenonderwerp: draagmoederschap. Hij blijkt echter prima in staat te zijn de vinger te leggen op de morele aspecten van de zaak. Hoe komt een vrouw ertoe zich hiervoor te lenen; van wie is het kind vóór de geboorte; wat als de wensmoeder iets overkomt? De titelrol wordt vertolkt door de aantrekkelijke jonge theater-actrice Lucie Debay, die enkele keren in fraaie close-ups in beeld wordt gebracht. Haar tegenspeelster is de Australische actrice Rachael Blake, die in de film zo'n twintig jaar ouder is. Wanneer Melody, zwanger en wel, bij Emily komt wonen, ontwikkelt de relatie tussen beiden zich razendsnel: van zakelijk, tot bezorgd, beschermend, achterdochtig en zo verder. Het feit dat Melody haar eigen moeder nooit heeft gekend, en Emily nooit een kind heeft kunnen krijgen, is van invloed op de manier waarop zij elkaar zien. Het verhaal, inclusief het toegevoegde drama, is niet vrij van clichés, maar weet toch te ontroeren.