TrosKompas

nope_st_4_jpg_sd-high_copyright-2022-universal-pict.jpg

Nope (2022)

4
Jordan Peele maakte zijn regiedebuut met ‘Get out’ in 2017. Hij kreeg er prompt de Oscar voor Beste originele script voor, vanwege de knappe manier waarop hij maatschappelijke problemen als racisme verpakte in een bloedspannende thriller voor een groot publiek. De solide opvolger ‘Us’ (2019) liet zien dat Peele geen eendagsvlieg is. En ook nu met ‘Nope’ levert hij wederom een film af die op meerdere lagen erg genietbaar is. In de eerste plaats als thriller met bovennatuurlijke trekjes. Peele zet, net als in eerdere films, gewone mensen in een ongewone situatie neer. In dit geval broer en zus OJ en Emerald Haywood (Daniel Kaluuya en Keke Palmer), die een paardenranch runnen in een plattelandsgebied. Er hangt iets in de lucht, en de Haywoods constateren verbijsterd dat het een vliegende schotel is, die zich overdag voornamelijk in een wolk schuilhoudt. Om hun noodlijdende ranch een financiële oppepper te geven, willen ze het buitenaardse schip op de gevoelige plaat vastleggen, en deze foto’s voor grof geld verkopen. Maar de ufo blijkt niet met vriendelijke bedoelingen te zijn gekomen. ‘Nope’ is zowel sinister (de dreiging die de – met mooie effecten gemaakte – ufo uitstraalt) als humoristisch (het aanstekelijke enthousiasme waarmee broer en zus de ufo willen vastleggen). Met tussendoor subtiele en meer pijnlijke speldenprikken over racisme in Amerika. Van de oudere blanke actrice die even terugdeinst als de paardenmenner zwart blijkt te zijn, en ook nog eens OJ heet. Tot een zijplotje over een (fictieve) jaren 90-komedieserie, waarin een aangeklede aap tot vermaak zorgt in een welgesteld gezin. De film is onderhoudend, en tegelijkertijd noopt ‘Nope’ weer tot nadenken.