Diamantratelslangen

Ik loop door de bloedhete woestijn van Arizona als ik ineens stokstijf blijf stilstaan. Ik hoor geratel. Mijn hart maakt een sprongetje: Het is een diamantratelslang!

De meeste slangensoorten willen niet opvallen. Vaak heb je niet eens door dat ze er zijn. Maar ratelslangen… dat is een ander verhaal. Deze bijzondere slangen maken er een sport van om zo veel mogelijk herrie te maken. Voelen ze zich bedreigd, dan schudden ze de losse ringetjes op het uiteinde van hun staart (die overblijven na het vervellen) tot wel vijftig keer per seconde heen en weer. Het resultaat? Een hard ratelend geluid dat maar één ding betekent: waag het niet om dichterbij te komen! En geloof me, dat wil je ook niet, want alle soorten ratelslangen zijn giftig. En niet zo’n beetje ook. Oppassen, dus. Gelukkig is dit typische geluid bijna niet te missen. Ik stap in de richting van de slang en het geratel neemt in volume plotseling toe. Onderzoekers denken dat dit een slimme truc van ratelslangen is om vijanden te foppen. Door het volume lekker op te krikken lijkt het of ze dichterbij zijn dan werkelijk zo is. Nu leven er in Noord- en Zuid-Amerika al veel langer ratelslangen dan mensen. Dus voor ons is dat afschrikwekkende geluid niet ontstaan, maar eerder voor grote lompe bizons die de goed gecamoufleerde slangen met gemak kunnen vertrappen. Want zonder hun rammelaar vallen deze slangen echt niet op. En tijdens het jagen zelf zijn ze dan ook muisstil.

Slurpende slangen

Ik kijk naar deze prachtige ratelende gifslang voor mij en het zweet breekt me uit. Niet omdat ik bang ben, maar de Sonorawoestijn is een van de droogste en heetste streken van de VS. Hier telt elke druppel water. Ratelslangen weten dat, want op hun schubben zitten microscopisch kleine groeven om het schaarse regenwater op te vangen. Ze likken dit dan met hun tong van hun huid. Bij een bui maken ratelslangen hun lichaam zo groot en plat mogelijk voor een groot oppervlak. Ze zijn dan hun eigen drinkbeker! Dat is pas survivallen!