TrosKompas

Freek Vonk

Reuzenooievaar

Hoog boven mijn hoofd houdt een stelletje machtige jabiroes de wacht over hun eveneens enorme nest, gemaakt van takken en modder. Verderop zie ik meer nesten. Jabiroes zijn sociale vogels; zowel binnen als buiten het broedseizoen leven ze in groepen. Ze hebben een groot leefgebied, waarin ze altijd op zoek zijn naar de beste voedselplekken. En jabiroes zien zo’n beetje alles wat in hun enorme snavel past als mogelijke prooi. Vissen, kikkers, insecten, maar ook schildpadjes, slangen en zelfs jonge kaaimannen, alles wat ze in en bij het water kunnen vinden. Ze rennen op een drafje achter hun eten aan. Met hun grote snavel veroorzaken ze veel geplons en verwarring: wie niet weg is, is gezien! En niet alleen gezien; jabiroes gaan bij het jagen ook nog eens op hun gevoel af met hun gevoelige snavelpunt. Onderaan hun lange hals hangt rode, losse huid, een soort buidel waarin ze enkele prooien tijdelijk kunnen opslaan. Voedsel zoeken kunnen deze vogels prima alleen af, maar soms werken ze samen om vissen samen te drijven en naar ondiep water te jagen. Een spectaculair gezicht.

Romantische stelletjes

Jabiroes blijven voor enkele broedseizoenen bij elkaar, mogelijk hun hele leven. Ze bouwen niet alleen aan hun langdurige relatie, maar ook aan hun nesten. Ieder broedseizoen worden de bouwwerken gerepareerd en uitgebouwd. Zo kunnen het platforms worden met een doorsnede van wel twee meter. De kuikens zitten er comfortabel bij en genieten lange tijd alle aandacht van hun ouders, die af en aan vliegen met voedsel. Bij het weerzien begroeten de partners elkaar uitgebreid. Ze klepperen met hun snavels, zwaaien hun nek heen en weer en knikken tegelijkertijd met hun kop. “Schat, ik ben thuis!” Geweldig toch?

 

Beeld © Getty Images