Eurocheque

Met Eurocheques betalen was echt super eenvoudig. Na het invullen van het juiste bedrag en het zetten van een handtekening moest de ontvanger de gegevens op de cheque controleren met de Eurochequekaart van de klant. Dan restte hem nog het nummer van de kaart achter op de cheque te noteren en was de betaling gedaan. De invoering van de Eurocheque was in 1969 het initiatief van banken in veertien Europese landen. Tegen het eind van 1998 was het in heel Europa en in behoorlijk wat landen erbuiten een geaccepteerd betaalmiddel. Op één Eurocheque kon men maximaal driehonderd gulden uitschrijven. Was het bedrag hoger, dan schreef men gewoon nog een cheque uit. In het buitenland noteerde men het te betalen bedrag in de geldsoort van het betreffende land, wat omgerekend nooit de driehonderd gulden mocht overschrijden. Op tv-reclamespotjes werd het gebruik van de Eurocheque dan ook warm aanbevolen met slogans als: ‘Ga nooit van huis zonder je Eurocheques.’

Zakkenrollers
Er kleefden wel enkele nadelen aan het betalen met de Eurocheque. Ongeacht het banksaldo kon men de cheques altijd verzilveren, waardoor men flink rood kon staan. De bank stuurde pas nieuwe cheques op wanneer het saldo weer flink in de plus stond. Ze waren wel fraudegevoelig en daardoor zeer geliefd bij zakkenrollers in binnen- en buitenland. De consument werd daarom flink gewaarschuwd om de cheques en de Eurochequekaart afzonderlijk van elkaar op te bergen. De populariteit van de Eurocheque nam af door de invoering van de pinpas in 1982. Ondanks het gemak van de pinpas moest men wel erg wennen aan het feit dat het betaalde bedrag direct van de bankrekening werd afgeschreven, terwijl dat met de Eurocheque heel wat dagen langer duurde. Met de invoering van de euro op 1 januari 2002 kwam er na 33 jaar een definitief einde aan het betalen met de Eurocheque