Living (2022)

Een oudere man besluit na een onheilstijding eindelijk te gaan leven in ‘Living’, een prachtig melancholisch drama met een glansrol voor Bill Nighy.

Mr. Williams (Bill Nighy) werkt al tientallen jaren bij de afdeling publieke werken van de gemeente Londen. Hij is een zwijgzame, stoffige bureaucraat geworden. Maar als Williams te horen krijgt dat hij binnen enkele maanden aan kanker zal sterven, laait een onverwachte levenslust in hem op…

Technicolor
Het verhaal speelt zich af in 1953, en ‘Living’ doet er alles aan om over te komen als een film van zeventig jaar geleden. Te beginnen met het ouderwets grote lettertype van de openingstitels. Ook worden er in enkele scènes authentieke beelden van het Londen uit die tijd gebruikt, in het verrukkelijke kleurenpalet van de oude technicolor-films. Het tempo van ‘Living’ ligt laag, met lange, rustige shots, betekenisvolle stiltes en schilderachtig gebruik van schaduwen.

Dienstbaar
Het script is van de hand van Kazuo Ishiguro. Geboren in Shanghai maar opgegroeid in Engeland, is Ishiguro gespecialiseerd in typisch Britse verhalen. Zo schreef hij het boek ‘The remains of the day’, verfilmd met Anthony Hopkins. Er zijn raakvlakken met ‘Living’: beide gaan over een man die zich verliest in een dienstbaar leven en pas op middelbare leeftijd beseft wat hij daardoor allemaal is misgelopen.

Ontluikend
‘Living’ is echter zeker geen tranendal. Het is juist prachtig om te zien hoe Williams door de onheilstijding wakker wordt geschud. In de korte tijd die hem nog rest is hij vastbesloten plezier te maken, en als een soort erfenis de speeltuin door te drukken waarvan de plannen al jarenlang wegens bureaucratische rompslomp stof liggen te vergaren. Bill Nighy zet fantastisch een ontluikende man neer, die met zijn plotselinge door­tastendheid een stempel op de mensen om hem heen weet te drukken.