Cyrano (2022)

Een vrolijke, maar tegelijkertijd trieste musical-versie van het beroemde verhaal van Cyrano. De man die zijn liefdesrivaal zoete woorden influistert, ook al heeft hij een oogje op dezelfde vrouw. Twee Golden Globe-Nominaties en een Oscarnominatie.

De schrijver en militair Cyrano de Bergerac heeft echt bestaan en leverde een toneelstuk op waarop weer meerdere films gebaseerd zijn. Die vertellen allemaal een heel eigen verhaal, maar deze versie blijft dicht bij de waarheid. Deze film speelt bijvoorbeeld in de tijd dat de echte Cyrano leefde, de zeventiende eeuw. In de eerste scène zien we dus de kenmerkende pruiken en wit geschminkte gezichten uit die tijd in een overvol theater. Daar werkt Cyrano (Peter Dinklage, r.) met enkele felle woorden een totaal overschatte acteur van de planken. Want hij mag dan klein zijn, hij vecht als de beste en is verbaal nog tot veel meer in staat.

Geen grote neus
Dat kleine formaat van Cyrano (de 1,35 meter kleine Dinklage speelde Tyrion Lannister in de hitserie ‘Game of thrones’) is meteen het grote verschil met eerdere verfilmingen. Daarin speelden Steve Martin en Gerard Depardieu de tragische figuur die zijn eigen hart uitschakelt om iemand anders te helpen. Beiden hadden een grote neus, waardoor ze dachten niet in de smaak te vallen bij hun nichtje Roxanne (Haley Bennett, l.). Hier denkt Cyrano dat het door zijn uiterlijk komt, maar als kijker denk je toch vooral aan zijn kleine gestalte. Omdat hij desondanks zielsveel van haar houdt en haar het allerbeste gunt, besluit hij soldaat Christian die ook een oogje heeft op de adellijke dame de juiste poëtische woorden in te fluisteren om haar te veroveren. Dat levert mooie scènes op waarin Cyrano vanachter een wand de juiste woorden zegt die Christian tot Roxanne moet richten.

Diepe stem
Er is veel dat erg goed is aan deze film (goed voor een Golden Globe-nominatie), die gebaseerd is op de gelijknamige musical waarin Peter Dinklage en Haley Bennett (de vrouw van regisseur Joe Wright) ook al de hoofdrollen speelden. Peter Dinklage springt er het meest uit; zijn gezicht spreekt boek-delen en overtuigt volledig in zijn rol van kleine man met een groot hart. Aan de ene kant is dit een man vol zelfvertrouwen en een scherpe tong. Aan de andere kant zit hij vol twijfels als het de liefde betreft en zien we hem in zijn eentje treuren en twijfelen. Opvallend is ook de diepe stem van Dinklage die verrassend goed en met veel beleving de soms wat matte liedjes extra kracht weet te geven. Geen wonder dat hij een Golden Globe-nominatie verdiende. Een Oscarnominatie was ook terecht geweest, maar die kreeg Dinklage niet. Wel was er een nominatie voor de prachtige kostuums. Niet heel verwonderlijk. Regisseur Joe Wright weet wel raad met kostuumfilms. Hij maakte eerder onder andere ‘Pride & prejudice’ en ‘Anna Karenina’.


Ook de teksten van de liedjes zijn sterk en de locaties – het verhaal speelt vooral in Parijs, maar er werd gefilmd op het Italiaanse eiland Sicilië – zijn prachtig met eeuwenoude gebouwen en een fraaie dans van soldaten op een fort. Het verhaal blijft daar soms wat bij achter en sleept zich dan voort, bovendien missen de songs sterke melodieën, die zich in je hoofd nestelen. Er zit geen nummer bij dat je nog een week lang blijft neuriën. Desondanks is ‘Cyrano’ een pláátje met een geweldige hoofdrolspeler die geen twijfels hoeft te hebben over zijn acteerwerk. Geef die man vaker de hoofdrol!