Beautiful boy (2018)

Journalist David Sheff (Steve Carell) is gelukkig met zijn tweede vrouw en hun jonge kinderen. Een belangrijke plek in het gezin is er ook voor zijn tienerzoon Nic (Timothée Chalamet) uit zijn eerste huwelijk. Nic is echter verslavingsgevoelig. Dat loopt uit de hand als hij crystal meth ontdekt: een slopende harddrug die Nic doet aftakelen van prachtige jongen tot onbetrouwbare junkie. Koortsachtig zit David te bedenken hoe hij Nic kan redden, zonder dat hijzelf of zijn gezin eraan onderdoor gaat.

Eerlijk
‘Beautiful boy’ is niet alleen gebaseerd op de gelijknamige memoires van de echte David Sheff, maar ook op de biografie ‘Tweak’, die zijn zoon Nic schreef. Dus de film combineert twee perspectieven: de rade-loze vader die zijn zoon steeds verder ziet afglijden en de zoon die niet bij machte is om weerstand te bieden aan drugs, en zijn leven als zand door zijn vingers ziet glippen. Allebei pijnlijk eerlijke verhalen, en voor deze film prima gemixt tot een geheel.

Nuchter
‘Beautiful boy’ heeft ook baat bij het feit dat de Belgische regisseur Felix van Groeningen aan het roer staat. De kans is groot dat een Amerikaanse regisseur voor het grote gebaar was gegaan en een frontale aanval had geopend op de traanklieren van de kijker. De titel ‘Beautiful boy’ is al haast te zoet… Van Groeningen houdt het met zijn Europese blik eenvoudig: hij laat zien wat er gebeurt met de twee mannen zonder dat de emoties in sentiment verzanden. Het verhaal is al krachtig genoeg, dat hoeft niet aangezet te worden.

Realistisch
De film vermijdt clichés (de stiefmoeder is geen boze heks en David en zijn ex-vrouw vliegen elkaar niet in de haren), heeft goed gekozen muziek (van Neil Youngs ‘Heart of gold’ tot Nirvana’s ‘Territorial pissings’) en brengt door de goede prestaties van de twee hoofdrolspelers de liefde tussen vader en zoon realistisch in beeld.