Ma Loute (2016)
De Franse regisseur Bruno Dumont waagt zich na zeven drama’s aan een absurde misdaadkomedie. Een aantal verdwijningen aan de Franse kust brengt een rijke familie in moeilijkheden. De politie wordt erbij gehaald.
Dumont staat niet direct bekend om zijn vrolijke films. Zijn eersteling ‘La vie de Jésus’ was een zwaar sociaal drama dat zich afspeelde in een treurigstemmend Noord-Frankrijk. De opvolger was ‘L’humanité’, over de verkrachting van een moord op een elfjarig meisje. Het element van de brute misdaad zou Dumont vaker inzetten, zoals in ‘Twentynine palms’ en ‘P’tit Quinquin’. Net als bij die laatste titel combineert hij in ‘Ma Loute’ gruwel met humor.
Centraal in ‘Ma Loute’, dat zich afspeelt in 1910 aan de Franse westkust, staan twee families: de arme vissersfamilie Brufort en de welgestelde familie Van Peteghem. De Bruforts plukken bij eb mosselen van de rotsen en dragen toeristen over de riviermonding. André van Peteghem (Fabrice Luchini) en zijn vrouw Isabelle (Valeria Bruni Tedeschi) bewonen een enorm huis op een heuvel met uitzicht op de baai. André’s zus Aude (Juliette Binoche) en Isabelle’s broer Christian komen ook nog op bezoek.
Allemaal een gebrek
De zwaarlijvige commissaris Machin en zijn assistent Malfoy komen onderzoek doen naar een reeks mysterieuze verdwijningen. Het duo, dat herinnert aan de beide detectives uit de stripreeks ‘Kuifje’, komt al snel uit bij de visser Brufort en zijn oudste zoon Ma Loute (Brandon Lavieville), die iets met de verdwijningen te maken lijken te hebben. Ma Loute komt in contact met Aude’s dochter Billie (Raph) en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Wat opvalt aan ‘Ma Loute’ is dat vrijwel elk personage een gebrek heeft: André heeft een bult, Aude is hysterisch, Christian is niet goed snik, Machin is obese et cetera. Bij de Van Peteghems lijkt inteelt de oorzaak, bij de Bruforts is het wellicht aan hun eetgewoonten te wijten. De personages worden grotesk neergezet, maar al die rare trekjes gaan al snel irriteren. De humor – een dikke man valt, twee nudistes lopen op het strand – bereikt nergens het niveau dat een glim-ach opwekt. De film is als komedie totaal mislukt en het toenemende absurdisme weet de boel niet te redden. Het enige lichtpuntje is de rol van Raph als Billie.
Dumont staat niet direct bekend om zijn vrolijke films. Zijn eersteling ‘La vie de Jésus’ was een zwaar sociaal drama dat zich afspeelde in een treurigstemmend Noord-Frankrijk. De opvolger was ‘L’humanité’, over de verkrachting van een moord op een elfjarig meisje. Het element van de brute misdaad zou Dumont vaker inzetten, zoals in ‘Twentynine palms’ en ‘P’tit Quinquin’. Net als bij die laatste titel combineert hij in ‘Ma Loute’ gruwel met humor.
Centraal in ‘Ma Loute’, dat zich afspeelt in 1910 aan de Franse westkust, staan twee families: de arme vissersfamilie Brufort en de welgestelde familie Van Peteghem. De Bruforts plukken bij eb mosselen van de rotsen en dragen toeristen over de riviermonding. André van Peteghem (Fabrice Luchini) en zijn vrouw Isabelle (Valeria Bruni Tedeschi) bewonen een enorm huis op een heuvel met uitzicht op de baai. André’s zus Aude (Juliette Binoche) en Isabelle’s broer Christian komen ook nog op bezoek.
Allemaal een gebrek
De zwaarlijvige commissaris Machin en zijn assistent Malfoy komen onderzoek doen naar een reeks mysterieuze verdwijningen. Het duo, dat herinnert aan de beide detectives uit de stripreeks ‘Kuifje’, komt al snel uit bij de visser Brufort en zijn oudste zoon Ma Loute (Brandon Lavieville), die iets met de verdwijningen te maken lijken te hebben. Ma Loute komt in contact met Aude’s dochter Billie (Raph) en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Wat opvalt aan ‘Ma Loute’ is dat vrijwel elk personage een gebrek heeft: André heeft een bult, Aude is hysterisch, Christian is niet goed snik, Machin is obese et cetera. Bij de Van Peteghems lijkt inteelt de oorzaak, bij de Bruforts is het wellicht aan hun eetgewoonten te wijten. De personages worden grotesk neergezet, maar al die rare trekjes gaan al snel irriteren. De humor – een dikke man valt, twee nudistes lopen op het strand – bereikt nergens het niveau dat een glim-ach opwekt. De film is als komedie totaal mislukt en het toenemende absurdisme weet de boel niet te redden. Het enige lichtpuntje is de rol van Raph als Billie.
