Geelhalsibis

Ik loop over de Cerrado, een savanne-achtig gebied in het westen van Brazilië. In de verte zie ik een middelgrote vogel lopen met een gekke snavel. Een geelhalsibis!

De Cerrado is een vrij droog gebied dat wel een beetje lijkt op de savanne van Afrika, maar dan natuurlijk wel met heel andere dieren. Waaronder de geelhalsibis. Ibissen behoren samen met reigers, ooievaars en lepelaars tot de ooievaarachtigen. Dit exemplaar is overduidelijk uit op eten; hij struint het grasland af op zoek naar insecten, spinnen, kikkers en andere kleine dieren. Daar gebruikt hij zijn lange, dunne snavel voor.

Tastorgaan
Vogelsnavels komen voor in alle vormen en maten, maar ze zijn altijd aangepast aan wat de vogel eet. Zo hebben roofvogels altijd een scherpe haaksnavel om stukken vlees van hun prooien af te scheuren, en hebben papegaaien een kromsnavel om de hardste noten te kunnen kraken. De snavel van deze ibis is zeer gevoelig, het is een tastorgaan. Elke keer dat hij hem in de grond of in het gras duwt, voelt hij feilloos aan of zijn snavel tegen iets te eten aankomt. Bij de minste of geringste aanraking weet de ibis dat hij beet heeft, dan klapt zijn snavel dicht en heeft hij zijn prooi te pakken!

Boomtoppen
Overdag zijn geelhalsibissen altijd op de grond op zoek naar eten, maar ’s avonds vliegen ze naar de boomtoppen om daar te slapen. Zo is de kans het kleinst dat ze worden verrast door een nachtelijk roofdier. Slim!