Madagaskardwergooruil

Madagaskar is een uniek eiland vol dieren die nergens anders voorkomen. In het regenwoud ontdek ik een kleine uil met pluimen op zijn kop en oranje ogen: een Madagaskardwergooruil!

Eerder hoorde ik er al een roepen; dat kan heel goed dezelfde zijn geweest of anders een buurman. Deze jongens roepen vanaf de late namiddag tot diep in de nacht. Tijdens het jagen zijn de uilen natuurlijk juist muisstil, zodat prooien ze pas doorkrijgen als het te laat is. De vleugelveren van uilen zijn daar helemaal op gebouwd. Die verminderen de luchtturbulentie over de vleugels en dus het lawaai van het vliegen. Bovendien jagen veel uilen vooral ’s nachts, zodat prooien ze ook niet zien aankomen. Geruisloos én onzichtbaar: die prooien maken geen enkele kans! Madagaskardwergooruilen vangen veel insecten, vooral nachtvlinders en kevers, en ze grijpen ook muizen van de grond. Hun vleugels zijn kort, breed en afgerond aan het eind. Perfect om tussen bomen en struiken te manoeuvreren. Madagaskardwergooruilen verslinden hun prooien in hun geheel. Ze doen dat óf meteen in de vlucht, óf ze zoeken een tak om een grotere prooi met huid en haar naar binnen te werken. Alles wat ze niet kunnen verteren – haren, botjes, de harde schilden van kevers – blijft in hun maag achter en wordt daarbinnen tot de welbekende braakbal gekneed.

Pluimen

De kleine uil die ik tegenkom zit doodstil en valt, zeker als-ie zijn enorme ogen dichtdoet, haast niet op tegen de boomstam waar hij tegenaan leunt. Z’n ‘oorpluimen’ hebben trouwens niets met het gehoor te maken, maar wel met communicatie met andere uilen en met camouflage. Door de pluimen verandert de hele vorm van de uilenkop. De focus gaat nu naar de V-vorm en niet naar het gezicht. Zo helpen die beweeglijke veren mee in zijn maskerade. Wat een geluk om deze prachtige uil te zien!