Mantelmangabey

Ik ben in Gabon en wandel in een prachtig dicht woud. Hoog boven me hoor ik een aap luid roepen. En dan een antwoord. Dit is een groep mantelmangabeys!

Mantelmangabeys leven in de bomen. Ze rennen met het grootste gemak over de takken, tientallen meters boven de grond, en gebruiken hun lange staart als evenwichtsorgaan. Mantelmangabeys zijn best sociaal. Ze onderhouden geen vast territorium, territoria overlappen en verschuiven, en het is niet gek om mantelmangabeys in gemixte groepen met bijvoorbeeld franjeapen en meerkatten te zien. Hun dieet verschilt, dus zitten ze elkaar niet in de weg. Buurgroepen van hun eigen soort houden ze met geluiden wel een beetje op afstand. Mannetjes hebben een speciale vergrote keel, die als versterker werkt voor hun waarschuwings- roep. Zo is voor iedereen in een straal van een kilometer te horen waar de herrieschopper zit en wie hij is. Geluiden zijn sowieso belangrijk voor mantelmangabeys. Stel je voor dat je met je hele familie in een boomkruin zit; die waarschuwende blik van je vrouw zie je echt niet.

VERSPREIDERS
Mantelmangabeys dalen zelden af uit het bladerdek, omdat ze er alles vinden wat ze nodig hebben. Als ze het al doen, is het om voedsel te verzamelen, vooral vruchten. Ze stoppen vlug wat voedsel in hun wangzakken en snellen weer een boom in om daar in alle rust te eten. Dit verkleint de kans dat ze op de bosvloer worden gegrepen door een roofdier zoals een luipaard. De zaden uit de vruchten poepen ze elders weer uit, zodat ze meehelpen bij de zaadverspreiding van veel bomen. Het zijn ook goede bestuivers. Terwijl ze van de nectar in bloemen snoepen, valt er stuifmeel uit de meeldraden in hun vacht. De stuifmeelkorrels vallen op de stamper van een volgende bloem, waardoor deze zaad kan zetten voor een volgende generatie bomen. En indirect meer voedsel voor henzelf. Goed geregeld!