Caracal

De sluipende kat is zo goed als onhoorbaar door de stugge, korte haren op zijn voetkussen- tjes. Zo komt hij dichtbij genoeg voor een sprong. Als vogels merken dat er gevaar dreigt, is het bijna altijd al te laat. Wegvliegen heeft ook niet altijd zin. Caracals springen vanuit stilstand zo drie meter de lucht in. Met hun kromme, scherpe nagels maaien ze een vluchtende vogel neer. Voor een gevederd maaltje moeten ze overdag de deur uit, maar hun meeste jachtpogingen doen ze ’s nachts of in de schemering. En dat zijn echt niet altijd kleine maaltijden: caracals vangen soms antilopen die meer dan drie keer zo zwaar zijn als zijzelf. Net als luipaarden hijsen ze hun buit weleens een boom in, om hem te verstoppen voor andere vleeseters. Het zijn echt krachtpatsers.

VLAG OP JE OOR

Caracals hebben een zandkleurige vacht en vallen zo niet op in de droge gebieden waar ze leven, maar die camou age lijkt op te houden bij de kop. Check de wit-zwarte tekening en vooral de zwarte oorpluimen. De pluimen hebben diverse functies. Zo zouden het een soort opzetstukken zijn om omgevingsgeluid beter het oor in te geleiden, als trechters. De oren zelf zijn net schotelantennes; ze worden door vele spieren aangedreven en kunnen los van elkaar bewegen. Ook het binnenoor is groter. Pluimen, oorschelpen en binnenoor samen helpen de caracal enorm bij het jagen. Maar die pluimen zijn ook belangrijk voor de communicatie met soortgenoten. Ze accentueren alle bewegingen van de oren en de kop en seinen naar een voorbijganger. Wat de status van beide katten is bijvoorbeeld, hun identiteit en vooral ook wat hun bedoelingen zijn. Twee caracals die met hun oren naar elkaar zwaaien, hoe leuk is dat!a