Prachthoornkikker

Ik ben in Zuid-Brazilië en wandel naar een beekje midden in het grasland. De perfecte plek voor de perfecte sluipmoordenaar. En jawel, daar zit-ie, een prachthoornkikker!

Prachthoornkikkers zijn grote amfibieën, die vallen onder de groep van de hoornkikkers. In het Engels worden die ook wel ‘Pac-Man frogs’ genoemd vanwege hun brede bek, die gigantisch is in verhouding tot hun lijf. En ze eten veel, heel veel! Alles wat er maar een beetje in past, vallen ze aan: slakken, muizen, hagedissen, krabben, slangetjes en andere kikkers - ook die van hun eigen soort. Hun favoriete jachttechniek is de verrassingsaanval. Als een kleurig standbeeld verroeren ze urenlang geen poot, maar ze houden alles om zich heen in de gaten. Op het juiste moment reiken ze naar voren en slaan ze toe met hun lange tong. En dan klemmen ze hun sterke kaken dicht. Het is net een bankschroef. Alsof dat nog niet genoeg is, komt een prooi op een soort spijkerbed terecht; de bovenkaak van een hoornkikker is bezaaid met kleine, tandachtige uitsteeksels met lange, scherpe punten. Die wijzen naar achteren, zodat elk gespartel de prooi alleen maar dieper de bek in werkt. Hap, slik, weg en door naar het volgende slachtoffer. Soms gaat het fout, dan zijn hun ogen te groot voor hun maag. Een te grote prooi drukt hun luchtweg dicht en dan was dat hun laatste maaltijd.

Familie

Gelukkig zijn prachthoornkikkers niet altijd uit op eten. Eenmaal per jaar hebben ze iets anders aan hun hoofd: voortplanten! Mannetjes roepen naar vrouwtjes. Ze hopen hen tot een paring te verleiden. Daarna doet het mannetje iets grappigs. Hij plaatst de bevruchte eitjes, ongeveer vijfhonderd in totaal, op de rug van zijn date. Aan haar de taak om een goed plekje voor de eitjes te vinden. En hopelijk is dat ergens waar hun eigen familie ze niet kan vinden.