TrosKompas

Freek Vonk

Raven

Ik ben in Noord-Noorwegen en zie een stel grote, zwartglanzende vogels rond het karkas van een hert. Het zijn raven!

Raven zijn de grootste leden van de familie kraaiachtigen, waartoe onder andere ook kraaien, roeken en kauwen behoren. In gebieden zoals hier blijven raven graag in de buurt van wolven, vooral in de gure wintermaanden. Ze hebben een band die gebaseerd is op wederzijds vertrouwen. Raven hebben vanuit de lucht veel sneller door of er ergens een gewond dier loopt, of een karkas ligt.

Met een speciale roep, die wolven als het ware verstaan, laten de vogels weten dat er een buitenkansje in de buurt is. Andersom raken raven helemaal opgewonden als ze het gehuil van ‘hun’ wolven horen, voordat die op jacht gaan. Dit geluid betekent dat de tafel wordt gedekt!

 

Extreem angstvallig

Raven zijn erg bijdehand en nieuwsgierig, maar ze hebben een zwak: ze zijn bang voor nieuwe dingen. Als ze zoals hier een karkas vinden, is het nog geen gedane zaak. Ze benaderen het nieuwe object uiterst voorzichtig, zeker als ze alleen zijn. In een groepje zijn ze iets flinker. Ze landen op een meter of tien afstand, scharrelen dichterbij. Springen dan op, slaan met hun vleugels, landen een stukje terug en herhalen het ritueel.

Ze doen dit net zo lang tot er geen gevaar meer uitgaat van het voedsel. Dat kan uren duren. Dan volgt het moment dat de stoerste raaf op het karkas gaat zitten en zijn roep krast. Meteen volgt de rest. Maar zo ontspannen zijn ze nog steeds niet, want ze hoeven maar iets vreemds te zien of horen of ze zijn allemaal weer gevlogen. De raven wachten bij grote dode dieren op wolven. Die nemen weliswaar meteen de buit in beslag, maar ze zijn beter in het openscheuren van het karkas. Zo kan iedereen, groot en klein, er goed bij!