Aasgier

Ik wandel over de savanne in Gorongosa National Park in Mozambique, wanneer ik een witte vogel met wilde kuif door het gras zie rennen: een aasgier!

Aasgieren zijn een van de kleinere soorten gieren. Behalve in Afrika komen ze ook in Europa en Azië voor. Met hun unieke verentooi hebben ze meer weg van een reiger of ooievaar. Net als de andere Afrikaanse gieren vinden ze hun volgende maaltijd niet met hun neus, want ze kunnen niet ruiken. Ze gebruiken hun scherpe ogen.

Ze houden hun blik niet alleen scherp op een mogelijk volgend maaltje, maar ook op andere gieren. Duiken die ineens met z’n allen ergens naar beneden? Dan moet er wat te halen zijn! Voor de opportunistische aasgier zijn gebieden waar groepen mensen zijn ook ideaal. Want waar mensen zijn, is afval.

Eitje erbij?
Aasgieren eten allerlei soorten voedsel, dood en levend, van schildpadjes en hagedissen op de savanne tot het karkas van een dolfijn op het strand. Het hoeft niet altijd vlees te zijn, maar wat ze verder eten is vaak ook een beetje vies. Ze smikkelen van rottende vruchten en groenvoer, vangen insecten en vreten zelfs poep.

Maar aasgieren zijn ook beruchte eierrovers; zelfs de eieren van struisvogels zijn niet veilig! Hoe krijgen ze ooit een beginnetje in zo’n groot, glad ding? Daar weten aasgieren een mooi trucje voor. Ze gebruiken stenen om deze lastig hanteerbare ‘prooien’ open te breken. Ze zoeken een grote steen, pakken die in hun snavel en smijten het projectiel met verrassende kracht op een ei in een tijdelijk verlaten nest.

Dan pakken ze de steen weer op en mikken die op dezelfde zwakke plek, net zolang totdat er een gat in het ei komt en ze de inhoud op kunnen smikkelen. Hun gekromde snavel helpt ze een handje. Met stenen gooien om aan je eten te komen: een fantastisch en zeldzaam voorbeeld van gereedschapsgebruik bij vogels!

 

Beeld: Getty Images