TrosKompas

Freek Vonk

Witbuikegel

Ik loop op de savanne in Kenia als ik in de verte iets kleins zie. Ik ren er meteen heen en zie dan wat het is: een witbuikegel!

De witbuikegel is het kleine neefje van onze eigen egel; witbuikegels wegen maximaal een halve kilo.
De scherpe stekels zijn een geweldig verdedigingsmechanisme, ooit ontstaan uit normale haren die in de loop van de tijd steeds harder en scherper zijn geworden. Deze egels zijn alleseters; naast insecten eten ze slakken, spinnen en zelfs bessen. Heel soms grijpen ze zelfs een muis of een kikker. Dit zijn sterke dieren, want ze weten zelfs raad met kleine gifslangen en giftige schorpioenen en zijn goed bestand tegen het gif van hun prooien.

Schuimbekken
Ook bizar: witkbuikegels smeren zichzelf soms in met hun eigen spuug. Dat doen ze vaak als ze nieuwe of sterk ruikende geuren tegenkomen. Soms likken ze zelfs aan een giftige pad. Het likken zorgt ervoor dat de egels flink gaan kwijlen en schuimbekken. Voor de onwetende toeschouwer lijkt zo’n egel tandproblemen of zelfs hondsdolheid te hebben, maar het is volkomen normaal gedrag! Wat er daarna gebeurt is misschien nog vreemder: de egel begint zijn stekels in te smeren met zijn mengsel tussen schuimspuug en gif. Daar zijn ze trouwens wel even mee bezig, maar ze zijn vrij lenig en het lijkt allemaal heel belangrijk voor ze.

Fascinerend
Waarschijnlijk is dit gedrag bedoeld als afweer tegen roofdieren. De egels ruiken daarna minder sterk naar ‘egel’ en zullen dus minder snel opgepikt worden door roofdieren die voornamelijk op geur jagen. En wanneer egels hun stekels met gif insmeren, zouden deze prikkers de roofdieren meer pijn kunnen bezorgen. Fascinerend gedrag en heel leuk om te zien. Ik laat deze jongen weer met rust, om verder de savanne in te trekken op zoek naar andere bijzondere dieren!

Atelerix_albiventris © Jkasvi  / CC BY-SA 3.0

BANNER_FREEK