Tuimelaar

Er zijn weinig dingen die mij zo blij maken als het zien van dolfijnen op open zee. De tuimelaar is waarschijnlijk de bekendste dolfijnensoort.

Tuimelaars zwemmen in alle tropische en gematigde zeeën, zelfs in de Noordzee – al zijn ze daar tegenwoordig vrij zeldzaam. Er zijn niet veel dieren die zichzelf herkennen in een spiegel; tuimelaars kunnen dat. Tuimelaars weten dat ze zichzelf zien als ze in de spiegel kijken en dat is een teken van zelfbewustzijn en intelligentie. Als je hun hersenen zou uitrollen, is het oppervlak van hun hersenen zelfs groter dan dat van mensen. Ze passen zich gemakkelijk aan en zijn in staat problemen op te lossen. Doordat ze in een groep leven en kunnen communiceren hebben ze het vermogen om te leren. Die groepen bestaan meestal uit tientallen of soms honderden dieren.

Samenwerken
Sommige tuimelaars komen in ondiepe wateren op zoek naar prooien. Dan slaan ze hun staart tegen de bodem en maken zo een cirkel van modder om een school vissen heen: een soort visnet. De vissen proberen te ontsnappen en springen over deze modderring. De tuimelaars wachten eromheen met open bek om de wanhopig springende vissen op te vangen en naar binnen te werken. Er zijn zelfs voorbeelden van tuimelaars die met lokale vissers samenwerken. De dolfijnen drijven dan de vissen naar de vissers, die langs het strand met hun netten staan te wachten. Wanneer de dieren met hun staart slaan weten de vissers dat ze hun netten uit moeten gooien. De tuimelaars worden vervolgens beloond met de vissen die uit de netten ontsnappen. Een bekend verhaal over tuimelaars is dat ze mensen in nood op zee te hulp schieten. Dit is echter nooit bewezen. Het is wel aangetoond dat tuimelaars gewonde soortgenoten helpen om aan het wateroppervlak adem te kunnen halen.