Buidelratjes

De Noord-Amerikaanse buidelrat is het enige buideldier in Noord-Amerika. Ze mogen daar trots zijn op deze schatjes!

Een buidelrat wordt vijf of zes kilo zwaar, en niet groter dan een huiskat. Na een extreem korte draagtijd van ongeveer twaalf dagen bevalt de moeder van tot wel 20 jonkies, die elk niet groter zijn dan een honingbij. Kunt u zich voorstellen hoe klein dat is? Toch hebben de baby’s al wel voorpootjes met kleine nageltjes en meteen na de geboorte kruipen ze instinctief langs de vacht van de moeder naar de buidel. Dat is een met vacht beklede huidplooi op haar buik. Daar zitten ze voorlopig veilig en zullen ze zich verder ontwikkelen. In de buidel heeft het vrouwtje dertien tepels, waar zich dus maximaal dertien babybuidelratjes op vast kunnen zuigen. Jonkies die te laat zijn redden het niet en sterven. De anderen zitten zo’n acht weken aan deze tepel vastgezogen. Ondertussen drinken ze veel melk en groeien ze als kool.

Oscarnominatie
Na ongeveer tien weken verlaten de ratjes voor het eerst af en toe de buidel. Na drie à vier maanden zijn ze zelfstandig en kunnen ze zelf op zoek naar eten. Buidelratten zijn omnivoren en eten dus alles wat ze kunnen vinden, van door mensen achtergelaten afval tot dode dieren, insecten, gras en fruit. Ze moeten wel uitkijken voor roofdieren zoals vossen en lynxen. Gelukkig hebben buidelratten een slim verdedigingsmechanisme ontwikkeld. Zodra ze bedreigd worden kunnen ze zich dood houden. Een buidelrat valt dan op zijn zij, hangt zijn tong uit zijn bek en kwijlt er op los. Het lijkt zo echt dat het een Oscarnominatie waard is. Gek genoeg verliezen veel roofdieren dan hun interesse. Wellicht doordat hun jachtinstinct wordt gestimuleerd door bewegende en wegrennende beesten. Slimme dieren, die buidelratten!